آموزش مبتنی بر تاب آوری در کاهش اضطراب دانش آموزان دختر مقطع متوسطه منطقه ۱۹ شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش مبتنی بر تاب آوری در کاهش اضطراب دانش آموزان انجام شد. جامعه ی آماری پژوهش عبارت بود از کلیه ی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه منطقه 19 شهر تهران که در سال تحصیلی 90- 1389 مشغول به تحصیل بودند. به منظور انتخاب نمونه ی آماری پژوهش، تعداد 120 تن از دانش آموزان با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. بدین ترتیب که در مرحله ی اول از 19 منطقه آموزش و پرورش شهر تهران، یک منطقه به صورت تصادفی انتخاب گردید. در مرحله دوم دو مدرسه از منطقه ی مورد نظر و در مرحله سوم ، شش کلاس درس از چهل و هفت کلاس موجود در آن مدرسه، به صورت تصادفی انتخاب شدند. آنگاه با اجرای آزمون اضطراب کتل و تاب آوری کونور –دیویدسون، تعداد 40 تن از دانش آموزان گروه نمونه که نمره ی بالاتر از میانگین در آزمون اضطراب و نمره پایین تر از میانگین در آزمون تاب آوری کسب کرده بودند انتخاب شدند. با توجه به نیمه آزمایشی بودن پژوهش، به طور تصادفی 20 تن از آنان در گروه کنترل و 20 تن دیگر در گروه آزمایش جایگزین شدند نتایج نشان داد بین میانگین های دو گروه آزمایش و کنترل در سطح a= 0/05 در عامل اضطراب کل، اضطراب آشکار و اضطراب پنهان و همچنین عامل تاب آوری تفاوت معنادار وجود داشت.بدین معنی که دانش آموزانی که آموزش مبتنی بر تاب آوری را دیده بودند در مقایسه با دانش آموزانی که این آموزش را ندیده بودند در پس آزمون، عامل اضطراب نمرات پایین تر و در عامل تاب آوری نمرات بالاتری کسب کردند. این نتایج می تواند کاربردهایی برای چگونگی کاهش اضطراب دانش آموزان داشته باشد که در مقاله ی حاضر به آن پرداخته می شود.